जिन्दगी फिक्का-फिक्का

अवसाद यानीकि डिप्रेशनका लक्षणहरुलाई समेटिएर लेखिएको काब्यात्मक रहर ।

जिन्दगी फिक्का-फिक्का

जिन्दगी फिक्का-फिक्का किन लाग्छ यति सबेरै?

रंग बिहिन लोसे आकाश, घाम चिढ्चिढे छ ,

तर अँध्यारो यति औधि किन प्यारो लाग्छ ।

रात किन यति धेरै लामा, निस्पट्ट - अँध्यारा?

दिन किन यति धेरै उदास, आँशुले कोपिरहने?

 

साँझमा समुन्द्रका लहरहरु, मनभित्रका रहरहरु, अक्रान्त छट्पटि,

चन्द्रमाको आठ प्रहरहरु जस्तै मनस्थीती बदलिरहन्छ झटपटि।

कान्तिक्षय, ग्लानी, बैराग, अनुराग, शंका, दाग,  बेस्वाद,

संसारनै भष्म, म रहन्न जस्तो घनाघोर अवशाद ।

 

सम्बन्धहरु अनि जिन्दगी, ओडारहरुमा यात्रारत हो कि?

हिजोको प्यारो मान्छे आज दुष्मन धृष्ट भोकि?

हुँडार-हुँईया अनि गिद्धहरुरुको घेराबन्दिको भ्रमित आभाष,

मात्र डर लाग्छ, डर लाग्छ, डर लाग्छ ।

 

हार कोट्याईरहुँ, रीस टोकिरहुँ, कमि कमजोरी गिज्याईरहुँ,

जिन्दगीलाई खोलखाल पारीरहुँ , छैन उत्साह, क्षणमै निरास,

धेरैभो हराएको भोक, छैन एक घुट्की प्यास ।

हिजोको रमाईलो, आज किन लाग्छ अल्क्षी अत्यास,

जिन्दगी फिक्का-फिक्का, किन यस्तो ढ्याङग्रो सन्त्रास ?

 

दोहोरो छट्पटि, तेहेरो नैरश्यता, चारै प्रहर भावबिभोर ,

यो घनघोर उदासी प्रश्न हो या उत्तर,

जिन्दगी मैले बनाउन नसकेकोनै हो लोभलाग्दो बृहत्तर ।

अभाव आत्मबिश्वास, आत्ममुल्याकंनको, शंका आफै माथि निरन्तर,

के मृत्युनै हो त सारा समस्याको उत्तर ?

 

हिजो, आज, भोलि, पर्सी खुजमुजिएको अस्तब्यस्त देख्छु ,

सम्झनाबाट मिठा यादहरु उप्काउन खोज्छु , आशाहरु गुनगुनाउँछु ।

सम्हालिन सक्दिन, अनि फेरी धुरु - धुरु रुन्छु ,

फिक्का-फिक्का जिन्दगी , कसरी , रुमलिन्छु झोक्रयाउँछु, गम्छु ।

 

आफैलाई रित्तो-गलत किन देख्छु हर प्रहर ?

खाली सहि गलतमा पर्गेल्ने यो कस्तो रहर ?

अन्तिम आशा निभेको , अभावहरु चिच्याउँदै छन् उप्किएर ,

रोगी हुँ, होइन, मथिंगल अलमल्ल बर्तमानमा चिप्लीएर ।

   

आशाहरु, उर्जाहरु, निदहरु, भोकहरु खुशीहरु गल्तीहरुको ढाकक्षेपमा,

चेतन, अवचेतन, ध्यान, निर्णय, याद सुस्त–धुम्म,

यो ब्यक्तित्व किन यसरी जंगीन्छ बिचबिचमा झडंग ।

यथार्थ बाँङ्गो, भ्रम स्पष्ट पाउँछु,, सम्झनुपर्ने बिर्सन्छु,

अतितमा रुन्छु , फिक्का-फिक्का, बर्तमानमा धेरैचोटि तर्सन्छु ।

 

ढाड दुख्छ कटकट, मन थचक्कै थाक्छ हरपल ,

दोष दृष्टिको , भ्रम जैबिक, मिथ्या गर्छ सलबल,

गुमनाम शहरमा लड्छु आफैसँग, हारेर यसरी पलपल ।

सत्यतासँग रक्षात्मक हुनुपर्ने यो कस्तो लाचारी हो?,

नबुझिने राग , बैगुनि बैराग, जिन्दगी असैह्य भो ।

 

क्षितिज होचो, पिडा गहिरो, आँट लाक्षि छ ,

चित्त साँघुरो , शंकालु अनि अहम् बडेमानको छ ।

दुष्मन बदल्छु, स्मरणमा किन होंडल्छु क्षण क्षणमै?

अट्टहास्, उच्छावास् तर जिन्दगी फिक्का-फिक्का तनमनमै ।

 

हिजो, आज, भोलि सबै एकैसाथ जिउन चाहन्छु,

समय भुल्छु झसंग , बाटो बिराउँछु , सम्झनुपर्नेलाई बिर्सन्छु, ।

बहुला होइन तर आफै जस्तोलाई बर्रबराएकै देख्छु ,

कहिं पर चिबे मलाईनै गिंज्याउँदै चिर्बिराएकै पाउँछु ।

 

शुद्धता खोज्छु, वाक्क लाग्नेगरी आफैलाई घृणित भेट्टाउँछु ,

सत्यतासँग भिड्न नसकेको म, कायर आफै कहलाउँछु ,

जिन्दगी अभिसप्त - सन्तप्त , मालिक उ, नोकरीमा बहुलाउँछु ।

शिबनै परम हुन्, शिबनै धरम हुन्, शिवनै अघोर ,

फिक्का-फिक्का जिन्दगी, किन यस्तो दयाहिन कठोर ।

 

सुन्तला, कागति खुर्शानी अनि अब घाममा रमाउछु ,

पौष्टिक खाना, सच्चा साथ सम्बन्ध जिवनमा खन्याउँछु ,

सकरात्मक मान्छेहरुको संगतमा जिन्दगी आगे बढाउँछु  ।

मृत्यु बिडम्वना हो तर बनाउँछु यसलाई उत्सब ,

प्रेमालाप शक्ति , जिम्मेवारी हो नकि तमसको महोत्सब  ।

 

बिहानै हाँसखेल, खेलकुद अनि ध्यान, योगको भर,

निको हुन सरसफाई, काममा लगाउनु छ रहर ।

पुराना रीसहरु, हिजो - भोलि बिर्सिदिन्छु, आजैमा रमाउँछु ,

जिन्दगी रहने छैन अब फिक्का-फिक्का ।

राज बश्याल

www.facebook.com/classicejunkie

www.twitter.com/classicejunkie

raazjj@gmail.com

               मिति : १३ चैत्र २०७८ / 27.03.2022

My motto: One step ahead, everyday.