Monday, October 16, 2017

पोष्ट ट्रम्याटीक स्ट्रेस डिसअर्डर (PTSD)


पोष्ट ट्रम्याटीक स्ट्रेस डिसअर्डर (PTSD) या बिपत्ति पछिको तनाब केन्द्रीत आघात (छोटकरीमा मानसिक आघात) एउटा यस्तो किसीमको मानसीक बिकारको (स्थीति) हो जसको बिकास तब हुन्छ जब एक मानीसमा यौनजन्य हमला , युद्धइतर परीस्थीतिको समाना , आतंक , डरधम्की , आक्रमणको सम्भावना , सवारी दुर्घटना , प्राकृतीक बिपत्तिको सामना या अरु कुनै जटिल परीस्थीति जसलाई आफ्ना सीमित मानसीक , शारीरीक, सामजीक – आर्थीक सहयोग र नियत्रण भन्दा बाहिरबाट प्रतिरक्षा गर्नुपर्ने हुन्छ ।
२०७२ सालको महाबिपत्ति पछि धेरै भुकम्प पिडित माझ यो समस्या तड्कारो रुपमा देखा पर्यो । कुनै किसीमको बिपत्ति लगत्तै यो समस्याले सताउँछ नै भन्ने छैन किनकी बालबालीकाहरुको मष्तिष्कले खेल मार्फत यसका असर , जोखीम र सम्भावनाहरुलाई न्युनिकरण गरीदिन सक्छ ।
यौन जन्य आधात सहेका र बालब्यभिचारमा परेका अधिकांशहरुमा भने यसले दिर्घकालीन समस्याको रुपमा उनीहरुको मनोसमाजीक बृत्तमा असर गरेको पाईएको छ । यस्तै सशस्त्र द्वन्दको बेला या पछिको स्थीतिमा यो समस्या एकदमै टड्कारो रुपमा देखा परेको छ । यस्ता परीस्थिति जुझेकाहरुले आत्महत्या जस्ता अरु आत्मघाती प्रयास गर्ने गरेको देखीन्छ ।
पुरुषहरुको संख्याको अनुपातमा दूई गुना महिलाहरुमा यो बिकार देखीएको छ ।
समयमै उपचार नहुँदा यो समस्याले रोगी – पिडित मात्र होइन उनीहरुको परीवार , साथीभाईहरुको जीन्दगीमा पनि अरु धेरै जटीलता थप्न सक्छ । त्यसैले तपाईको परीवार , छिमेक , साथीभाई या उपचाररत संघ संस्थामा निम्न प्रकारमा लक्षणहरु भएका ब्यक्तिहरु फेला परेमा नजीकको मानसीक स्वास्थ्य केन्द्र , मानसीक अस्पताल या दक्ष मनोबिद् , मनोपरामर्षदाता , थेरापिष्ट या चिनेजानेको कुनै मनोसामाजीक कार्यकताहरुलाई तुरुन्त खबर गरेर उपचारमा सहयोग पुर्याउनु हुन अनुरोध गरीन्छ ।
जति छिटो यो या अरु कुनै मानसिक समस्याको पहिचान – निदान त्यतीनै प्रभावकारी समाधान ।
 भुकम्प जस्तो प्राकृतीक बिपत्ति या मानसीक आघात पर्ने कुनै परस्थीतिको सामना पछि पिडितहरु निरन्तर रुपमा आत्तिने , झगडिने या भाग्ने, डरलाग्दा सपना देखेर निन्द्रामा बर्रबराउने ,रात बिरात जाग्राम रही आफैसँग बोलीरहने , छट्पटिएको र अतिनै तनाबमा रहेको असामान्य ब्यवहार बिरामीहरु देखाउने गर्छन् । यस्ता बिरामीहरुमा चेतना हराए जस्तो , होश नभएर मान्छेलाई चिन्न र उनीहरुका कुराहरु पहिल्याउन गाह्रो भए जस्तो , एकदमै अलमलिए जस्तो बेसुरका पनि लाग्न सक्छन् । साथसाथै अरुहरु प्रति केही या धेरैनै शंकालु बन्न सक्छन् ।
 यसका बिरामीहरु चलचीत्रको पर्दामा जस्तै बिपत्तिका घटनाहरुलाई निरन्तर , क्रमबद्ध रुपले सम्झने (अस्वेच्छीक) र आत्तिने गर्छन् । आफुलाई बिपत्तिले या दुश्मनले लखटीरहेको मान्ने , आयो – आयो भनेर ठुलो स्वरमा कराउने या तर्सने , कुनै निश्चित त्रासदीको सुचक बिनानै एकदमै डराउने गर्छन् । पिडितहरु बिपत्तिको बेलामा आफुले यस्तो या उस्तो गरे भए हुन्थ्यो भन्ने र आफु त्यो बिपत्तिमा बाँचेकोमा ग्लानीबोध गर्ने गर्छन् । घटना घटेको प्रकृतीसँग उनीहरु टाढा रहन खोज्ने हुन्छन् ।
 बिरामीको स्मरण शक्ति पुरै रुपमा क्षीण भएर घटना सम्झन नसक्ने र ध्यान पनि बरालीएको जस्तो देखीने हुन सक्छ । साथसाथै उनीहरु आफु भावशुन्य भएको या आफ्नो शरीरमा कुनै अंगले काम नगरे जस्तो , आफु यस लोकमा नभए जस्तो बोध सुनाउँछन् ।
 यस्ता पिडितहरुमा निन्द्राको समस्या , चीढ्चीढेपन , रीसाहा प्रबृती (बच्चाहरुमा झगडालु या अभिभावक झम्ट्ने प्रबृती) देखापर्न सक्छन् । उनीहरु टोलाईरहने या एकदमै सर्तक भए जस्तो देखीने या कुनै पनि कुरामा त्यती ध्यान नभए जस्तो , आफैमा अलमलीए जस्तो पनि देखीन सक्छन् । यी पिडितहरु समाजीक रुपमा आफैलाई एक्ल्याउने प्रयास पनि गर्न सक्छन् या एकलकाटे हुन्छन् । यो एक्लोपन आत्महत्या या आत्मघाती कदमको प्रयासको कारक पनि बन्न सक्छ ।
 चिन्ता या निराशाले गाँजीरहेको परीस्थीतिबाट उम्कन पिडितहरु मध्यपान र दुब्र्यसनको शरणमा परेर यो र दुब्र्यसनको समस्या अझ बिकराल भएको देखीन्छ । हिजोको बारेमा धेरै सोच्ने , भोली त्रासदीपुर्ण भएको अनुमानले चिन्तीत हुने र आज बाँच्न नसक्ने जस्ता संसयहरु देखा पर्न थाल्छन् । साथै पुराना मानसीक रोग र उस्तै खाले घटनाहरुलाई अहिले घटेको घटनाले बिउँत्याईदिन र रोगीहरुलाई अझै पिडित बनाईदिन पनि सक्छन् । बास्तबमा मानसीक आघात पछि अवशाद, स्कीजोफ्रेनीया , उन्माद , दुष्चिन्ता , आदीका लक्षणहरु अझ संबेदनशील रुपमा देखापर्न सक्छन् ।
 बिपत्ति पछिको केही दिन भौतिक र शारीरीक राहतमै पिडितहरु अल्झने भएकाले तब मात्र समस्याका लक्षणहरु देखापर्न सक्छन् । यो क्रम ६ महिना पछि सम्म पनि चल्न सक्छ ।
 मनोबिज्ञ या मनोचीकित्सकको उचीत सल्लाह र अग्रसरतामा दुष्चिन्ता र अवसाध घटाउने औषधिको सेवन , उपचारका पद्दतीहरु (Therapy) , मनोपरामर्ष (Counselling) र रोकाथामका उपायहरु प्रभावकारी रुपमा बढाउन सके लक्षणहरु हराउँदै जाने र बिरामीको दिनचर्या स्वतस्फर्त हुँदै आरोग्यता बढ्दै जाने हुन्छ ।

Written for https://www.facebook.com/klubsetoghoda by https://twitter.com/classicejunkie

Wednesday, October 11, 2017

जनहितमा जारी – अनिवार्य स्वास्थ्य बिमा ??



हुन त गगन जी ले लोककल्याणकारी उद्देश्य राखेर अनिवार्य स्वास्थ्य बिमाको कुरा ल्याउनु भएको हो र बिधेयक पनि स्वीकृत गराउन सफल हुनुभयो । तर उहाँले बुझ्नु जरुरी के छ भने शोक, शौच , स्वास्थ्य र सेक्स मान्छेका निजी सोच , ईच्छा र गोपनियताका बिषयहरु हुन् । यहाँ के गर्ने , कसरी गर्ने भन्ने कुरा तपाईको समाजबादले निर्कयोल गर्ने तथा बाध्य गर्न पाउने आधिकार राख्दैन। 

मान्छेले आफुले कमाएको चाहेको कुरामा खर्च गर्न पाउनुपर्छ । यो नियमवालीले धेरै बिषयहरुमा राजश्व पक्क्ै बढ्ने छ र बढ्नुपर्ने देखीन्छ । अर्काको उपचारमा म किन खर्च गरु या भाँजो हालुँ , आम मानीसले यसरीनै सोच्ने छ । ओवामा केयरलाई हटाउनुपर्ने माग रीपब्लीकनहरुले यसै उछालेका होइनन् होला । यो बिमाको मुल्य बार्षिक जसो बढ्दैन भन्ने के छ र ? र के यो बिमाले सबै किसीमका उपचारहरु समेट्न सक्छ र ? 

बिभिन्न किसीमका मानसीक र शारीरीक रोगमा मनोपरामर्ष र उपचार पद्दतिहरु बिभिन्न मुल्य र समय लाग्ने हुन्छन् । के यस्तो स्थीतिमा उपचारहरुमा एकरुपता होला । सबैभन्दा महत्वपूर्ण प्रश्न –

अनिवार्य बिमाका लागी स्वास्थ्यग्राहीहरुले तिरेको रकम बाहेक एउटा ठुलो बजेट कहाँबाट उठाउनु हुन्छ ?

गरीबिको रेखामुनी भएका सबै नेपालीलाई , लगभग ५० प्रतिशत जनसंख्यालाई , सरकारलेनै बिमा गरीदिनुपर्ने हुन्छ । रोजगारी सृजाना गरेर आफ्नो रजगजमा उपचार गर्ने बाटो खोलीदिने कि बिमाका लागी त्यत्रो ठुलो रकम र कर्मचारी तन्त्र जुटाउने ? के नेपाल त्यो ब्ययभार बोक्न सक्षम छ । नेपालको सन्दर्भमा सेयर मार्केट र बिमाले हामीलाई आर्थीक रुपमा उकास्ला या राहत देला भन्ने त नसोच्दानै राम्रो । ग्रामीण अर्थतन्त्रलाई उकास्ने प्रयास गरे बरु पर्यटन पनि उकासीन्थ्यो र नेपालीको आयस्तर पनि ।

जुन देशको अर्थतन्त्र ध्वस्त छ या छदैं छैन , जहाँ कण्डम , सीटामोल र जीवनजल पनि राहतको या कम मुल्यको जनतालाई उपलब्ध गराउनु सरकार बाध्य छ , जहाँ झाडा पखाललाले मान्छेहरु मरीरहेका छन् , जहाँ प्रशव पिडामा आमाहरु अस्पताल पुग्नु अगावै मरीरहेका छन् त्यहाँ आवश्यकता बिपरीत आदर्शहरुको कार्यान्वयन गर्न खोज्नुको तुष्टी – तुक के हो ? 

तपाईका सल्लाहाकारहरुले बस्तुस्थीति बुझेका छैनन् कि ? 
तपाइको बिमा सन्चालन गर्न तपाईका कर्मचारीहरु सक्षम छन् त ?

नेपालको बिमा प्रक्रिया आफैमा झन्झटीलो छ र आम मान्छेले यसको बारेमा बुझ्न त गाह्रो छ नै । यसका अलावा बिमा सन्चालन कसले गर्ने हो ? दाबी माग गर्ने तरीका के हो ? कहाँ गएर ? भएका बिमा कम्पनिहरुले पोलीसी त सजीलै बेच्छन् तर बिमा दाबी गर्ने प्रक्रियालाई लम्बेतान र बोझिलो बनाईदिएका छन् । अनिवार्य स्वास्थ्य बिमाकोे परीधि के हो ? के के सेवा सुबिधा यस अन्तर्गत पर्छन् , आम जनतालाई बुझाउनुहोस् । कतै अन्धाहरुको देशमा ऐना बेच्न लागेको त होइन ?

यो हिमालै – हिमाल , पहाडहरु , कन्दरा र कोप्चानै कोप्चाले भरीएको देशका उपचारका उपकरण र सामाग्रीहरु ति उच्च भेगहरुमा पुर्याउन गाह्रो छ । कर्मचारीहरु सुगम र दुर्गमको बहस र बहानाले गर्दा त्यहाँ जान खोज्दैनन् । 

नजीकैको काठामाडौंका सरकारी बिर हस्पीटलको भिड र अब्यवस्था अनि प्रसुतिगृहको नर्सहरुको किचकिचले स्वाभावले आम मानीसहरुको धारण नेपाली स्वास्थ्य क्षेत्र प्रति उदासीन छ । जहाँ उपचार या औषधि सित्तैमा बितरण गर्ने भनीएको छ , त्यहाँका कर्मचारीहरु नेप्रिएकै छन् , डाम्रीएकै छन् , आफैैले ब्यहोर्नुपर्ला जस्तो गरेर । मृगौला डायलीसले त्यती प्रभावकारी र पहँुच योग्य सुबिधा दिएको सुन्नमा आएको छैन । 

नेपालमा मात्र ७ वटा एअर एम्बुलेन्स भईदिए या हरेक प्रसुती गराउनु पर्ने अस्पतालमा न्युनतम २ जना मात्र भए पनि कर्मचारी – नर्स थपिदिए जनतालाई र जन्माउनुपर्नैलाई राहत हुन्थ्योकि ? बरु खोलामा गएर सन्तान जन्माउँछु यहाँ अब फर्केर आउँदीन भन्ने पिडित महिलाहरु पनि छन् ।

हाम्रो अर्थतन्त्रले थेग्ने भनेको ५ रुपैंयामा २५ को काम गरेर हो । अब यो बिमा अनुसारको कर्मचारी , प्रबिधिक र उपकरणहरु सबै ठाउँमा जुटाउनु पर्यो र एकरुपता ल्याउनु पर्यो । सम्भव छ , स्वीकार्य हो ? १०० रुपैंयाको मासुमा तिनसय रुपैंयाको मसला ।?

नेपाली स्वास्थ्य क्षेत्रमा अनिवार्य बिमा भन्दा पहिले गर्नुपर्ने काम धेरैनै छन  । तपाईले शायद नसुनेका केही –

१) अरु क्षेत्रमा झैं प्रतिभा पहिचान – पलाएन – ब्यवस्थापन नेपाली स्वास्थ्य क्षेत्रले गति दिन र लिन नसकेको जीम्मेवारी हो । स्वास्थ्यकर्मि हुने बित्तिकै बिदेश हुँईकनुपर्ने बाध्यता भएका या नभएकालाई किन स्वास्थ्य कर्मि बनाउनु पर्यो या बन्न दिनु ? उनीहरुको समर्पण के का लागी र किन उनीहरु नेपालकै स्वास्थ्य क्षेत्रका लागी समर्पित भएर काम गर्न सकेका छैनन् त < त्यत्रो मिहिनेत गरेर आर्जेको ज्ञान र सिकेको शीप देशका लागी काम लाग्दैन भने के का लागी त ?

२) पहिलो चरणको काम त भएका मेडिकल कलेजलाई कजाउन एक चीकित्सा बिश्वबिधालय बनाउनु आवश्य भईसक्यो , छ । यसरी नियम र नियतीमा एकरुपता होला । अनि त्यो बिश्वबिधालय र त्यसका टिचिङ्ग अस्पतालहरु स्वास्थ्य मन्त्रालय अन्तर्गत राख्न जरुरी छ न कि शिक्षा मन्त्रालय या त्रिभुवन बिश्वबिधालय अन्तर्गत । हो स्वास्थ्य मन्त्रालय भित्र एउटा शिक्षा बिभाग राख्न सकिन्छ । 

बिभिन्न बिश्वबिधालयहरुले दिने सम्बन्धन र त्यो अन्तर्गत भएका बिभिन्न भ्रष्टचारहरुको मियोनै यी दुई मन्त्रालयले सहि तरीकाले बाँड्न नसकेको जीम्मेवारीले गर्दानै आएको हो । नत्र डा . केसीको सबै मागहरु पुरा भए पनि स्वास्थ्य क्षेत्रका अरु धेरै समस्याहरु ज्यूँका तिहुँ रहने पक्का छ । त्यसैले स्वास्थ्यको काम स्वास्थ्य मन्त्रालयलेनै गर्दा राम्रो ।

३) नेपाल जडिबुटीको खानी देश हो । यहाँका सस्तमा र कौडिको भाउमा दिईएका जडीबुटीबाट बनेका महंगा औषधिहरु बिदेशबाट आयात भईरहेको अवस्था छ जसले औषधोउपचारको खर्च आकासीएको छ । 

हामीले हाम्रै प्रावीधिक , पद्दति र प्रकृतीक श्रोतहरु सन्चालन गरेरनै नेपालको स्वास्थ्य क्षेत्रलाई अधिकतम् जनमुखी र प्रभावकारी बनाउने हो । त्यसैले अब आयुर्बेदका चीकित्सकहरुले झैं एलोपथीका चिकित्सकहरुले पनि अनिवार्य रुपमा आयुर्बेद र अन्य प्रकृतीक तथा मानवीय चिकित्सा पढ्नुपर्ने नियम बनाउनु जरुरी छ भलै त्यो मात्र ६ महिनाको लागी किन नहोस् । 

प्राकृतीक तथा आयुर्बेदको औषधो उपचार र एलोप्याथीको पद्दतिले ५० – ५० प्रतिशतको जीम्मेवारी बाँडे भने मात्र नेपालको स्वास्थ्य क्षेत्र प्रभावकारी , समय सापेक्ष र देश –  अर्थतन्त्र हितकारी बन्ने छ । समग्रताका आधारीत समायोजीत उपचार (Holistic-Integrated Medicine) पद्दतिनै नेपालको लागी समय सान्दर्भीक र सर्वसुलभ स्वास्थोउपचार पद्दति हो ।

४) लोककल्याणकारी अवधारणामा स्वस्थ्य क्षेत्र चलाउँछू भन्ने हो भने दास्रो चरणमा सबै मेडिकल कलेज र स्वास्थ्य निकाएहरु सरकारलेनै अधिकरण गरेर चलाउनु पर्ने देखीन्छ । बिभिन्न खाले स्वस्थ्यकर्मिहरुका लागी चाहीने काउन्सील या परीषद् बनाउन पनि स्वास्थ्य मन्त्रालयनै अग्रसर हुनुपर्ने देखीन्छ । जस्तो कि मनोबिज्ञान र त्यस अन्तर्गतका उपचारहरुलाई सम्बन्धन दिन एउटा परीषद् बनेको नै छैन र यस्तोमा दिईने सेवा सुबिधा कमसल खाले पक्कैनै हुने देखीन्छ र भएको छ ।

पहिले घर टाल्ने कि छाना छाउने भन्दा हामी घर टाल्ने कामलाई प्राथमीकतामा राख्छौं । हो बिदेश काम गर्न जानेलाई बिमा प्रति बिमती नहोला र जरुरी पनि छ तर स्वास्थ्य क्षेत्रमा जस्ता किसीमका संरचनागत ट्रुटी र बिसंगतिहरु छन् त्यसले नेपालीको बर्तमान र भविश्यको स्वास्थ्य समास्या माथी निकास देला भनेर कमैले बिश्वास गर्छन् । यस्तोमा अनिवार्य स्वास्थ्य बिमा नेपालीले किन्लान् त , चल्ला त ?

यो पनि पक्कै हो कि हालका स्वास्थ्य क्षेत्रका बिसंगतिहरुलाई छेउ नलगाईकन अनिवार्य बिमा ल्याईयो भने हिजोसम्म धेरै स्वार्थी समुहले थीलोथीलो बनाएको स्वास्थ्य क्षेत्र अब केही मुठ्ठीभरका स्वार्थी ठेकेदारहरुको हातमा जानेछ । अझ डरलाग्दो गरी स्वास्थ्य क्षेत्र भताभुङ्ग हुन बेर छैन र यसको बिश्वसनीयता गुम्ने अझ धेरै सम्भावना छ ।

त्यसैले यी सबै समस्याहरुले पार पाए तपाईको अनिवार्य बिमा प्रति कसैको बिमती हुने , रहने छैन । लागु गर्नु अघि अरु यथेष्ठ गृहकार्य गर्न नचुक्नु होला ।  अहिलेको नेपालीको आवश्यकता अनिवार्य बिमा भन्दा पनि स्वास्थ्य सन्चय कोष देखीन्छ र नेपालीहरुको अर्थतन्त्रले थेग्न सक्ने पनि त्यही हो । बिचार गर्नु होला ।

शुभ कामना ।
Discourse by Raj Basyal 
राज बश्याल
मनोबिद्, अध्यापक ।
Email: raazjj@gmail.com
www.facebook.com/classicejunkie
www.twitter.com/classicejukie